Η μυστηριώδης Σφίγγα ξανά στο προσκήνιο

Η ανακάλυψη του τάφου της Αμφίπολης έφερε στο προσκήνιο τους αιώνιους φύλακες, που δεσπόζουν σιωπηλοί και επιβλητικοί στην είσοδό του.

Τα μυστηριώδη πλάσματα της ελληνικής μυθολογίας με το ανθρώπινο πρόσωπο και το σώμα λιονταριού, ήταν προορισμένα να προστατεύουν από το κακό και να φυλάνε ιερούς τόπους.

Η Σφίγγα, σύμφωνα με τον Ησίοδο, ήταν κόρη της Χίμαιρας και του Όρθρου και καθισμένη πάνω σε ένα βράχο ανάμεσα στις πεδιάδες της Θήβας και της Κωπαΐδας, ρωτούσε τους άτυχους περαστικούς:

«Τί εστιν ό μίαν έχον φωνήν τετράπουν και δίπουν και τρίπουν γίνεται;»

Το μυθικό πλάσμα κοιτούσε τον άνδρα τρομερά και τον υποχρέωνε να γνωρίσει για πρώτη φορά τον εαυτό του και να συνειδητοποιήσει τον προδιαγεγραμμένο κύκλο της ζωής του.

Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή κατά την οποία ο Άρης και η Αθηνά την τοποθέτησαν από την Αιθιοπία στον βράχο για να εκδικηθούν τους Θηβαίους.
Ο Άρης, για να τιμωρήσει τους απόγονους του Κάδμου επειδή σκότωσαν τον δράκο που φιλούσε την πηγή του στη Θήβα, ενώ η Αθηνά γιατί δεν την λάτρευαν και την περιφρονούσαν.

Η Σφίγγα στην μυθολογία των Αρχαίων Αιγυπτίων, αρχικά τοποθετούνταν στις εισόδους των ναών και των ανακτόρων για λόγους διακοσμητικούς και λατρευτικούς.
Αντιπροσώπευε την ηλιακή θεότητα Ρα και συμμετείχε συμβολικά στον αγώνα ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.

Η απόκοσμη δαιμονική μορφή με το αινιγματικό χαμόγελο και το λιονταρίσιο φτερωτό σώμα, βρίσκεται ανέπαφη από το πέρασμα του χρόνου στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Πρόκειται για ένα τεράστιο άγαλμα Σφίγγας πάνω σε ένα ψηλό κίονα συνολικού ύψους 12,45 μέτρων που στάλθηκε σαν προσφορά το 560π.Χ. από τους κατοίκους της Νάξου στους Δελφούς.
Τοποθετήθηκε στο ναό του Απόλλωνα για να προστατεύει τον ιερό χώρο και για να θυμίζει στους περαστικούς τον φοβερό και σκοτεινό κόσμο από τον οποίο προέρχεται.

Το μυθικό αυτό πλάσμα εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι ο σιωπηλός φύλακας στην είσοδο του άγνωστου και να παραμένει αιώνιο σύμβολο του ανεξιχνίαστου.