Είναι αυτό το taxi του μέλλοντος;
O Αμερικανός αεροπόρος Gleen Hammond Curtiss ήταν ο πρώτος που σχεδίασε το 1917 ένα ιπτάμενο αυτοκίνητο, το «Autoplane»,το οποίο ενώ παρουσιάστηκε σε εκθέσεις τελικά δεν κατάφερε να πετάξει ποτέ.
Το 1940 ο μεγαλοβιομήχανος Henry Ford ήταν πεπεισμένος πως το μέλλον της αυτοκίνησης ανήκε στα οχήματα που θα μπορούσαν να απογειωθούν.
«Θυμηθείτε αυτό που λέω, ο συνδυασμός αεροπλάνου και αυτοκίνητου δεν αργεί». Από τα λόγια του Ford εμπνεύστηκαν πολλοί εφευρέτες και ακολούθησαν πολλές επιτυχημένες προσπάθειες, οι οποίες όμως δεν προχώρησαν κυρίως λόγω αυξημένου κόστους παραγωγής.
Στο συνέδριο ηλεκτρονικών ειδών στο Las Vegas, η κινέζικη εταιρεία EHang βάλθηκε να μας αποδείξει ότι η στιγμή που θα δούμε το μποτιλιάρισμα των λεωφόρων να μεταφέρεται….στον αέρα, δεν αργεί πολύ. Η EHang παρουσίασε ένα ιπτάμενο όχημα (AAV) το οποίο αισιοδοξεί στην επόμενη δεκαετία να αποτελέσει το όχημα μετακίνησης των περισσότερων ανθρώπων. Το φιλόδοξο project θα αποτελέσει το πρώτο μονοθέσιο εναέριο ταξί και κέρδισε τις εντυπώσεις και τον θαυμασμό του κοινού όταν πραγματοποίησε την πρώτη βόλτα του στον ουρανό του Las Vegas.
Παρά τα θετικά σχόλια που αφορούν στην έρευνα και στις νέες τεχνολογίες του συγκεκριμένου τομέα, δεν είναι λίγες οι φωνές οι οποίες υποστηρίζουν ότι κινούμαστε σε πιο γρήγορους ρυθμούς απ’ ότι επιβάλει η εποχή μας. Ανάμεσά τους και ο Steve Connor, επιστημονικός συντάκτης του Independent.
«Η αυτοκινητοβιομηχανία ακόμα παλεύει με την πρόκληση των αυτοκινήτων χωρίς οδηγό. Οι δυσκολίες για να δημιουργήσει ιπτάμενα αυτοκίνητα είναι απείρως μεγαλύτερες. Για να μην αναφερθώ στην πολυπλοκότητα του να ορίσει κανείς κανόνες εναέριας κυκλοφορίας που θα εξασφαλίζουν ασφάλεια στις πτήσεις τους. Το ερώτημα δεν είναι λοιπόν, αν μπορεί κάποιος να παραγάγει αυτοκίνητα που θα πετούν στους αιθέρες. Αν έχει πολλά χρήματα και πολύ καλούς επιστήμονες που θα δουλέψουν στο project φυσικά και μπορεί. Το ζήτημα είναι: θα μπορούσαν αυτά να ενσωματωθούν και να “λειτουργήσουν” πρακτικά στην καθημερινότητά μας; Απλώς φανταστείτε τα σε μια πόλη όπως το Λονδίνο ή η Αθήνα και θα έχετε την απάντηση... Αν θέλετε, λοιπόν, τη γνώμη μου, πρόκειται για μια χίμαιρα - και αυτό δεν ισχύει μόνο για τη δική μας γενιά, αλλά ακόμη και για τα εγγόνια μας».
