Η αινιγματική θάλασσα των Σαργασσών

 

Ο Ιούλιος Βερν στο μυθιστόρημά του «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» περιγράφει έναν παράξενο, γεμάτο μυστήριο θαλάσσιο τόπο, που δεν είναι άλλος από τη Θάλασσα των Σαργασσών.

Ο πρώτος βέβαια που έγραψε για αυτήν ήταν ο Ησίοδος το 900 με 800 π.Χ στην «Θεογονία» του, ενώ ο Χριστόφορος Κολόμβος όταν βρέθηκε στην «αγκαλιά» της (στο ταξίδι του προς το Νέο Κόσμο) δεν ενθουσιάστηκε καθόλου.

Ενώ βρίσκεται στη μέση του ψυχρού Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού, στο υδάτινο αυτό κομμάτι τα νερά είναι ζεστά και καλυμμένα με άφθονα χρυσο-καφέ φύκια. Για τον λόγο αυτό, οι ειδικοί το αποκαλούν «χρυσό τροπικό δάσος του Ατλαντικού Ωκεανού». Πρόκειται για τη μοναδική θάλασσα  όπου τα όριά της δεν τα καθορίζουν οι ακτογραμμές, αλλά τα ωκεάνια ρεύματα που την περιβάλλουν.

Από τα κύρια χαρακτηριστικά της θάλασσας των Σαργασσών είναι τα αδύναμα θαλάσσια ρεύματα, η υψηλή αλατότητα και τα πολύ μεγάλα διαστήματα άπνοιας. Μάλιστα στην εποχή των ιστιοφόρων, ένα πλοίο που θα περνούσε από τη περιοχή, θα μπορούσε να παγιδευτεί σε αυτή εξαιτίας των αδύναμων ή ανύπαρκτων ανέμων.

Η σχεδόν πάντα ακύμαντη θάλασσα, στο βυθό της φιλοξενεί συνεχώς ισχυρά θαλάσσια ρεύματα τα οποία στροβιλίζονται αργά και πάντα δεξιόστροφα. Για πολλούς αιώνες έφερε τον χαρακτηρισμό «Θάλασσα των χαμένων πλοίων», μια και πολλές ιστορίες λένε πως μόλις ένα πλοίο έμπαινε στην περιοχή ή εξαφανιζόταν ή το έβρισκαν χωρίς πλήρωμα.

Αρκετές είναι και οι αναφορές για αεροσκάφη που χάθηκαν ενώ πετούσαν από πάνω της, ενώ κάποιοι πιστεύουν πως τα UFO είναι τακτικοί επισκέπτες της περιοχής. Υπάρχουν και οι θρύλοι που λένε ότι στα βάθη της θάλασσας κρύβονται φρικιαστικά τέρατα.

Αυτό που σίγουρα «κρύβεται» στα νερά της θάλασσας των Σαργασσών, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι 1.800 είδη μικροβίων. Ανάμεσά τους και 150 νέα βακτήρια και περισσότερα από 1,2 εκατομμύρια νέα γονίδια θαλάσσιων οργανισμών. Μυστήριο πάντως παραμένει το τι ακριβώς κάνουν τα περισσότερα από τα γονίδια αυτά.