Και όμως! Ακόμη και ο εγκέφαλος κάνει λάθη

Κατά γενική ομολογία ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα από τα αρτιότερα δομημένα
όργανα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι και αλάνθαστος.

Σύμφωνα με έρευνα του καθηγητή ψυχολογίας Rick Hanson, οι εγκέφαλοί μας είναι προγραμματισμένοι να ανιχνεύουν την απειλή και γενικά το κακό.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία αρνητικών προκαταλήψεων που οδηγούν τον εγκέφαλο να αντιδρά πιο έντονα στα άσχημα νέα. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε, που οι αρνητικές εμπειρίες μας επηρεάζουν πιο πολύ από ότι οι θετικές.

Η εσφαλμένη λειτουργία του εγκεφάλου να βλέπει συνομωσίες εκεί που δεν υπάρχουν, συχνά μας οδηγεί σε λάθος σκέψεις καθώς και στο φαινόμενο να πιστεύουμε στις συμπτώσεις. Το1958 ο Γερμανός ψυχίατρος Klaus Conrad, ονομάτισε την παραπάνω τάση apophenia αναφερόμενος στην ικανότητα του ανθρώπου να συνδέει φαινομενικά ασύνδετες πληροφορίες συντάσσοντας ένα έλλογο μωσαϊκό νοήματος.

Ερευνητές από τα Πανεπιστήμια του Harvard και του Kent κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αδυνατούμε να δούμε το σωστό πού βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας  κατονομάζοντάς το «φαινόμενο της τύφλωσης». Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να  βασιζόμαστε περισσότερο στην μνήμη και την αναγνώριση προτύπων παρά στην οπτική μας αντίληψη.

Η αποστροφή που δείχνει ο εγκέφαλος στις διαφωνίες και τις συγκρούσεις, μας ωθεί να αποφεύγουμε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε αντιδρά στις πεποιθήσεις μας, ενώ παράλληλα αποκτά θετική προκατάληψη με όσους συμφωνούν μαζί του. Η τάση που έχουμε να θεωρούμε ότι είμαστε το επίκεντρο του δικού μας κόσμου μας καθιστά κάποιες στιγμές εγωκεντρικούς βλέποντας τα πράγματα από τη δική μας σκοπιά.

Oι υπερβολικές επιλογές προιόντων οδηγούν τον εγκέφαλό μας πολλές φορές σε λανθασμένη κρίση, καθώς έχουμε την τάση να τα συγκρίνουμε το ένα με το άλλο. Σε αυτή την περίπτωση ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος το καλύτερο είναι αυτό που του φαίνεται πιο ελκυστικό, απαξιώνοντας την πραγματική του αξία.

Το γεγονός ο εγκέφαλος να μην εμπιστεύεται ούτε τις ίδιες του τις μνήμες είναι συχνό φαινόμενο. Οι μνήμες μπλέκονται με τα συναισθήματα και κάπως έτσι αλλάζει ο τρόπος που σκεφτόμαστε για το παρελθόν.

Το ανθρώπινο μυαλό θεωρείται ο πιο πιστός οπαδός της «ευνοιοκρατίας» προτρέποντάς μας να θεωρούμε τους ομοίους μας πιο καλούς και πιο σωστούς σε όλα.